با "میانکاله" چه باید کرد؟

همه هم تا می‌توانند اشک می‌ریزند و کسی دنبال راه چاره نیست، "عامل انسانی" یا " استفاده سموم کشاورزی و بوتولیسم دلیل اصلی مرگ پرندگان" می‌شود دلایل مصائب این منطقه بکر و در نهایت، این تالاب عظیم، روز به روز به نابودی نزدیک‌تر می‌شود.

میانکاله، با وجود اهمیت فراوان برای محیط زیست شمال ایران، آنچنان با بی‌مهری‌ها همراه است که هنوز مسئولان و حتی اساتید، راهی برای نجات آن نیافتند و همچنان در پیدا شدن یک راهکار نجات دهنده تاکید می‌شود اما خبری از راهکار نیست.

موضوع آنجا جالب می‌شود که اگر داستان اشتباهات عمدی یا سهوی عوامل انسانی است، باید به آسانی جلوی این اشتباهات را گرفت، مگر می‌شود هر ماه خبر "میانکاله باز هم در آتش سوخت" را بشنویم و بدانیم مقصر کیست یا چیست، اما جلوی آن را نگرفت.

بسیاری از کارشناسان معتقدند، آنطور که به نظر می‌رسد این است که یا "سوختن میانکاله" اهمیتی برای مسئولان ندارد یا "منافعی در پشت پرده این سوختن‌ها وجود دارد" و یا اینکه "توان مدیریتی برای رفع این بلایای میانکاله وجود ندارد"، در هر سه مورد نیز محل اشکال، مسئولان هستند.

اگر برای مسئولان نابودی این ذخیره‌گاه استراتژیک اهمیتی ندارد، باید به حال این مسئولان گریست و اگر توان مدیریتی نیز همین مقدار است، مسئولان ارشد باید تجدیدنظر کنند، با این وجود و با تمام کمی و کاستی‌ها و زحماتی که مسئولان در این زمینه می‌کشند، به نظر می‌رسد این زحمات به هیچ عنوان در حد و اندازه‌های این مصیبت نیست.

چرا که به گفته حسینعلی ابراهیمی کارنامی مدیرکل حفاظت محیط زیست مازندران، تنها در سال ۱۴۰۰، سی و نهمین آتش‌سوزی میانکاله، روز گذشته ۶ مهرماه به وقوع پیوست و در مجموع تا بدین جا، ۲۹۳ هکتار از این زیست‌کره، نابود شده است.

وی به آتش‌سوزی روز گذشته ششم مهرماه اشاره و خاطرنشان کرد: وسعت منطقه حریق روز گذشته ۱۳ هکتار و عمده پوشش گیاهی آن، سازیل و تمشک بوده است.

به نظر می‌رسد باید فکری اساسی برای میانکاله کرد و نقش اساتید دانشگاه و نخبگان علمی نیز کمتر از مردم و مسئولان نیست، باید برای احیای میانکاله، راهکار علمی و شدنی ارائه داد و مسئولان نیز آن راهکار را به بهترین شکل ممکن ارائه داد، زیست کره‌ای که در سال ۱۳۴۸ به عنوان «منطقه حفاظت‌شده» شناخته شد. در سال ۱۳۵۴ تالاب میانکاله و تالاب‌های اطراف آن به عنوان یکی از نخستین تالاب‌های بین‌المللی در «کنوانسیون رامسر» به ثبت رسید و در همان سال درجه حفاظتی آن به «پناهگاه حیات وحش» ارتقاء داده شد. یک سال بعد نیز یونسکو آن را به عنوان «ذخیره‌گاه طبیعی زیست‌کره» اعلام کرد.